سرویس فرهنگی یزدفردا :در جهت همراهی با کنگره مولانا کمال الدینی (شمس الدین) محمد وحشی بافقی بزرگمرد ادبیات ایران که از سرزمین آهن و فولاد شهر بافق واقع در استان یزد به دنیا معرفی شده است

یزدفردا در جشنواره فرهنگی این بزرگمرد خطه کویر اقدام به برپایی جشنواره فرهنگی اشعار و مطالب مرتبط با وحشی بافقی نموده است و در این راستا قصیده "

.قصیده"

بـــاز وقــت اســت کــه از آمــدن بــاد بــهــار

بــشـکـفـد غـنـچــه و گـل خــیـمـه زنـد در گـلـزار

" را در ادامه می خوانید: روحش شاد

قصیده

بـــاز وقــت اســت کــه از آمــدن بــاد بــهــار	بــشـکـفـد غـنـچــه و گـل خــیـمـه زنـد در گـلـزار
آیـد از مـهـد زمـیـن طــفـل نـبــاتــی بــیـرون	دایــــه ابـــــر دهــــد پــــرورش او بـــــه کــــنــــار
دفـتــر شـکـوه گـل مـرغ چــمـن بــگـشــایـد	کـه چـهـا مـی کـشـم از جــور گـل و خـواری خـار
لـب بـه دندان گـزد از قـطـره شـبـنم غـنـچـه	کـه نـکـو نـیـسـت ز عـاشـق گـلـه از خــواری یـار
نرگـس از بـاد زند چـشـمک و گوید کـه بـنال	کــه اثــرهــا بـــکــنــد عــاقــبـــت ایــن نــالــه زار
جـــدول آب نــگــر داغ دل از بـــرگ ســـمــن	غــنــچــه تــازه بــبــیـن خــنــده زن از بــاد بــهـار
این بـه رنگیسـت که عـاشـق بـنماید سـاعد	وان بـه شـکـلـیسـت کـه مـعـشـوق نـمـاید دیدار
لــالـه راغ کــه دارد خــفــقــانـش خــســتــه	نــرگــس بـــاغ کــه ســازد یــرقــانــش بـــیــمــار
هیچ یابـی که چـرا عنبـر تـر کرده بـه مشـک	هـیـچ دانـی کــه چــرا بــر لــب جــو کــرده گــذار
تــپــش قـلـب ز عـنـبــر کـنـد ایـن یـک چــاره	زردی چــشــم ز مــاهـی کــنــد آن یـک تــیـمــار
زاغ انــداخـــت بـــه گـــلـــزار چـــنــیــن آوازه	کـاینـک از کـشـور وی خـیل خـزان گـشـت سـوار
بـرگ داران شـکـوفـه شـده هـمـراه نـسـیـم	مـی نـمـودنـد ســراســیـمـه ز هـر گـوشــه فـرار
بـید لـرزان شـد و پـنـداشـت پـی غـارت بـاغ	ســپــه بــرف فــرود آمــد از ایــن ســبــز حــصــار
مـی کـنـد فـاخــتــه فـریـاد کـه در بــاغ چــرا	دســـــت زور از پــــــی آزار بــــــرآورد چــــــنـــــار
نیست بیمش که به یک دم فکند دستش را	صــرصــر مــعــدلــت خـــســـرو عــالــی مــقــدار
آنـکـه از صـولـت شـمـشـیـر جــهـان آرا بــرد	ظـــلــمــت ظـــلــم ز آیــیــنــه دوران بـــه کـــنــار
کان دم از ریزش خـود بـا کف جـودش می زد	لـیـک چــون دیـد ســحــاب کــرمـش گــوهـر بــار
کرد پـهلو تـهی از مردم و شـد گوشه نشین	تـــا کـــه از ســـرزنـــش خـــلـــق نـــیـــابــــد آزار
ای که از بـحر سبـق بـرده کفت در بـخشش	وی کـــــه از ابـــــر گــــرو بـــــرده یــــدت در ادرار
مـخــزن پــر گــهـر و دســت گــهـرپــاش تــرا	کـه یـکـی بـحـر مـحـیـط اسـت و یـکـی ابـر بـهـار
بــحـر مـی گـفـتـم اگـر بـحـر بـدی پـر گـوهـر	ابــر مــی خــوانــدم اگــر ابــر بـــدی گــوهــربـــار
کوس کین بـا تو در این عرصه پـر فتـنه که زد	کــه نــگــردیــد عــلــم بــر ســر او شــمــع مــزار
دایمـی بـر سـر خـصـم تـو عـلـم خـواهد بـود	لـیـک آهـی کــه عــلـم مـی کــشــدش از دل زار
دیده بـخـت عدوی تـو چـنان رفتـه بـه خـواب	کــه عــجــب گـر شــود از صــور قــیـامـت بــیـدار
گـو بـیـا کـان و بـبـیـن دسـت گـهـر بــارش را	خـــیــز گـــو ابـــر و کـــف هــمــت او در نــظـــر آر
کان ز بـخشش نکند بـحث بـر از پـستی کوه	ویــن ز ریــزش نــزنـــد لـــاف ز بـــالـــای بـــحـــار
کــامــرانــا نــظــری کــن کــه ز پـــا افــتــادم	دســتــگــیـرا شــدم از دســت چــنـیـنـم مـگــذار
در گـذر از سـر این نـکـتـه سـرایی وحـشـی	ونـدر ایـن مـجــلـس فــرخ بــه دعــا دســت بــرآر
تــا کــه از تــیـز روی نـعــل مــه نـو فــکــنــد	ابــلــق چــرخ در ایــن مــرحــلــه صــاعــقــه بـــار
سخت رویی که نه رخ بـر سم اسب تـو نهد	باد چون نعل به هر گوشه هبه چشمش مسمار